new photo 2

 

Spartathlon 2023

Μορφολογία

Βουνά

Ταΰγετος

Ο Ταΰγετος ή Πενταδάκτυλος, είναι η υψηλότερη οροσειρά της Πελοποννήσου, εκτεινόμενη μεταξύ των λεκανών Μεγαλόπολης - Ευρώτα και Μεσσηνίας. Η κορυφή του έχει ύψος 2.407 μέτρα και ονομάζεται Αγιολιάς ή Προφήτης Ηλίας, από το ομώνυμο εκκλησάκι που κτίσθηκε κοντά στην κορυφή του, ενώ στα αρχαία χρόνια ονομαζόταν Ταλετός

Η οροσειρά αυτή, από πολύ νωρίς συνδέθηκε με την αρχαία ελληνική μυθολογία και πήρε την ονομασία της από την Ταϋγέτη, μία από τις επτά Ατλαντίδες ή Πλειάδες, κόρες του Άτλαντα και της Πλειόνης. Σύμφωνα με άλλη παραλλαγή του μύθου, η Ταϋγέτη φέρεται ως σύζυγος του Λακεδαίμονα και μητέρα του Ευρώτα.

Στα βυζαντινά χρόνια, η οροσειρά αναφέρεται με την ονομασία Πενταδάκτυλος, εξ αιτίας των πέντε κορυφών του. Κατά την περίοδο της Φραγκοκρατίας επικράτησε η ονομασία Ζυγός του Μελιγού, από το σλαβικό φύλο των Μελιγγών οι οποίοι, μαζί με τους επίσης σλαβόφωνους Εζερίτες, κατοικούσαν εκεί.Στα χρόνια της Επανάστασης του 1821, η οροσειρά λεγόταν "Αγιολιάς ο μακρυνός", από το μεγάλο μήκος της οροσειράς, μέχρι τελικά που ξαναπήρε το αρχαίο όνομα, Ταΰγετος. Από τους Έλληνες ναυτικούς που λαμβάνουν την κορφή του σε διοπτεύσεις ονομάζεται "βουνό της Μάνης".

Η οροσειρά του Ταΰγετου έχει μήκος 115 χιλιόμετρα, μέγιστο πλάτος 30 χιλιόμετρα και έκταση 2.500 τετραγωνικά χιλιόμετρα, η οποία συγκροτείται από τέσσερα κύρια τμήματα: α)τον Βόρειο (προς την Μεγαλόπολη), β) τον Μέσο Ανατολικό (προς την Σπάρτη), γ) τον Δυτικό και δ) τον Νότιο Ταΰγετο που σχηματίχει τη χερσόνησο της Μάνης, η οποία και καταλήγει στο Ακρωτήριο Ταίναρο. Η υψηλότερη κορυφή του ονομάζεται Αγιολιάς ή Προφήτης Ηλίας, έχει ύψος 2.407 μ. και βρίσκεται στο ανώτερο μέρος της τοποθεσίας που ονομάζεται Πυραμίδα, λόγω του χαρακτηριστικού σχήματος της.

Ο Ταΰγετος αποτελείται κυρίως από ασβεστόλιθους και μάρμαρο, ενώ είναι αρκετά πλούσιος σε νερά. Το κλίμα του είναι γενικά ηπειρωτικό, με μεγάλες χιονοπτώσεις κατά τη διάρκεια του χειμώνα. Το μεγαλύτερο μέρος του καλύπτεται από έλατα και μαυρόπευκα, ενώ έχει μεγάλο αριθμό ρεμάτων και μικρών ποταμών.

Πάρνωνας

Ο Πάρνωνας είναι βουνό, ύψους 1940μ. που χωρίζει τη Λακωνία από την Αρκαδία. Το όρος Πάρνωνας καταλήγει στη Λακωνία και απόληξή του είναι το ακρωτήριο Μαλέας (καβομαλιάς). Μαλεβός είναι το δεύτερο όνομά του. Οι κάτοικοί του τα μετακατοχικά χρόνια μετακινούνταν και κατέβαιναν στα χωριά του Έλους για εργασία. Σήμερα τα χωριά του έχουν ερημώσει και μόνο τους καλοκαιρινούς μήνες έχουν ζωή. Η Ιερά Μονή της Παναγίας Ελώνης είναι ο συνδετήριος κρίκος Έλους και Πάρνωνα, καθώς η ονομασία της Μονής πηγάζει από την ονομασία του Έλους.

Ο Πάρνωνας διαθέτει αρκετές ακόμα ψηλές κορυφές με υψόμετρο άνω των 1700 μέτρων, όπως το Ψάρι, ο Προφήτης Ηλίας, η Γαϊτανόρραχη και η Κορομπηλιά, καθώς και η χαμηλότερη Κουλόχερα.

 

Ποταμοί

Ευρώτας

Ο Ευρώτας είναι ποταμός της Πελοποννήσου. Πηγάζει από το αρκαδικό οροπέδιο, νότια της Μαντινείας, κοντά στη Μεγαλόπολη και διερχόμενος μεταξύ των οροσειρών Ταϋγέτου και Πάρνωνα εισέρχεται στη Λακωνία. Κατόπιν, περνά δίπλα από τη Σπάρτη διασχίζοντας τον νομό Λακωνίας από Βορρά προς Νότο, χωρίζοντάς τον στα δύο. Οι εκβολές του βρίσκονται στον μυχό του Λακωνικού Κόλπου. Aπό τα νερά του υδρεύονται οικισμοί και αρδεύεται ένα μεγάλο μέρος της καλλιεργήσιμης έκτασης στη Λακωνία.

Το όνομά του προέρχεται από τη λέξη ευρώς, που στα αρχαία ελληνικά σημαίνει μούχλα. Στα αρχαία χρόνια, πάντως, ονομαζόταν Ίρις.

Ο Ευρώτας έχει μήκος που προσεγγίζει τα 82 χιλιόμετρα. Η επιφάνεια της λεκάνης απορροής του καλύπτει έκταση 1.605 km2, το ύψος της μέσης ετήσιας βροχόπτωσης είναι 900 mm, ο μέσος ετήσιος όγκος υετού ανέρχεται σε 1.444 x 106 m3, το δε μέσο συνολικό ετήσιο δυναμικό των υδάτων του ποταμού εκτιμάται σε 360 x 106 m3.

Ο Ευρώτας είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με την ιστορία της αρχαίας Σπάρτης, η οποία και είχε χτιστεί σε ύψωμα κοντά στη δεξιά όχθη του.

Τη δεκαετία του '90 έγιναν έργα διάνοιξης της κοίτης του κοντά στις εκβολές του και οι όχθες του ενισχύθηκαν και ανυψώθηκαν. Κάποιες φορές, πάντως, έχει υπάρξει κίνδυνος υπερχείλισης του ποταμού τον χειμώνα. Το 1999 μεγάλες καλλιεργούμενες εκτάσεις της κοιλάδας του Ευρώτα πλημμύρισαν, όπως και αρκετά χωριά στην ίδια περιοχή.

Βασιλοπόταμος

Ο Βασιλοπόταμος πηγάζει από τον Πάρνωνα. Τα νερά του βυθίζονται σε καταβόθρες, ρέουν κάτω από τον Ευρώτα και εμφανίζονται κοντά στη Σκάλα, όπου βρίσκονται οι φανερές πηγές του. Είναι ο μοναδικός λακωνικός ποταμός με σταθερή ποσότητα υδάτων.

 

Σπήλαια

Δυρού (Γλυφάδα) 

Αφήνοντας την κεντρική οδική αρτηρία λίγο νοτιότερα της Αρεόπολης, στον Πύργο Διρού, κατεβαίνει ως την παραλιακή θέση των σπηλαίων Γλυφάδα ( ή Βλυχάδα), Καταφύγιο και Αλεπότρυπα. Κάτω απ’ τα μανιάτικα χώματα κρύβεται μια ανείπωτη ομορφιά, το ωραιότερο λιμναίο σπήλαιο στον κόσμο.

Είναι υπόγειος ποταμός και αναπτύσσεται σε δύο κύριους παράλληλους διαδρόμους με αρκετούς δευτερεύοντες. Η εξερεύνηση του σπηλαίου ξεκίνησε στο 1949 από το ζεύγος των σπηλαιολόγων Ιωάννη και Άννας Πετροχείλου, της Ελληνικής Σπηλαιολογικής Εταιρείας.

Το 1958 ξεκίνησε η αξιοποίησή του και το 1963 λειτούργησε με χερσαίο τμήμα 600 μέτρα. Το 1979 ανακαλύφθηκαν και νέα τμήματα, χαρτογραφήθηκαν χερσαίοι και λιμναίοι διάδρομοι, ώστε σήμερα το συνολικό μήκος του να φτάνει τα 6000 μέτρα. Το σπήλαιο αποτελείται από σταλακτίτες και σταλαγμίτες, και παλαιότερα ήταν χερσαίο, όμως με την πάροδο των αιώνων η στάθμη του νερού ανέβηκε από τη θάλασσα και έτσι οι σχηματισμοί των σταλακτιτών μοιάζουν με λευκές κολώνες που βγαίνουν μέσα από το νερό. Όσες φορές και εάν επισκεφθεί κανείς τα σπήλαια Διρού δεν χορταίνει το μάτι του να παρακολουθεί με θαυμασμό το τι του έχει προσφέρει σαν δώρο η φύση. ( Τηλ. 27330 52222-3 )

Δυρού (Αλεπότρυπας)

Το σπήλαιο της Αλεπότρυπας βρίσκεται λίγα μέτρα πιο πάνω από το σπήλαιο Γλυφάδα. Το στόμιο του σπηλαίου βρίσκεται λίγες δεκάδες μέτρα από τη θάλασσα. Ανακαλύφθηκε το 1958. Το έδαφος είναι κατηφορικό και μέσα στη σπηλιά δεν είναι ομαλό. Προχωράει γύρω στα 300 μέτρα ( επισκέψιμα είναι τα 170 μέτρα ) σε διαφορετικά επίπεδα και σε αίθουσες με σταλαγμίτες και σταλακτίτες και με διαδρόμους από το ένα πλάτωμα στο άλλο. Η έκτασή της είναι 6.500 τ. μ., η κεντρική σπηλιά καταλήγει σε μια ωραιότατη λίμνη βάθους 6 μ. Οι χώροι χρησίμευαν ως κατοικίες στην νεότερη περίοδο της Νεολιθικής εποχής όπως φαίνεται και από τα ευρήματα. Βρέθηκαν ανθρώπινοι σκελετοί και κρανία αλλά και σκελετοί ζώων χωρίς να είναι θαμμένα. Εικάζεται ότι ξαφνικός μεγάλος σεισμός έριξε τα βράχια από την κορυφή ώστε όσοι βρισκόντουσαν μέσα να εγκλωβιστούν και να πεθάνουν χωρίς βοήθεια. Το στόμιο του σπηλαίου είχε παραμείνει κλειστό για πάνω από 45 αιώνες. Μεταξύ των ευρημάτων είναι εργαλεία, μαρμάρινα ειδώλια και αγγεία και όστρακα νεολιθικά καθώς και λίθινος πέλεκυς. Η επίσκεψή της έχει επιτραπεί στο κοινό από τον Ιούνιο του 2006. Εκεί βρίσκεται το Νεολιθικό Μουσείο του Διρού όπου μπορεί να θαυμάσει τα πλούσια ευρήματα που θα του δώσουν μια ολοκληρωμένη εικόνα της ζωής του Νεολιθικού ανθρώπου. ( Τηλ. 27330 52233 )

Καστανιάς

Το σπήλαιο της Καστανιάς βρίσκεται στην ανατολική απόληξη του Πάρνωνα, σ' ένα τοπίο κατάφυτο, με ψήλα κορφώματα και χαραδρώσεις, που σβήνει στο ακρωτήριο του Μαλέα. Πλούσιο σε πυκνότητα και ποικιλία σχημάτων, χρωμάτων και μορφών, κατατάσσεται δεύτερο στο είδος του σε όλη την Ευρώπη. 3.000.000 χρόνια χρειάστηκε η φύση για να δημιουργήσει τον απαράμιλλο λιθωματικό διάκοσμο και να πλάσει σώματα και μορφώματα μιας φαντασίας αμύθητης. Ανάμεσα στους θεόρατους κόκκινους και λευκούς "καταρράκτες" τις γιγάντιες πολύσχημες κολώνες, τις "κουρτίνες" και τα "σεντόνια" που ξεχύνονται σαν κέρινα ομοιώματα απ' την οροφή, φωλιάζουν "χταπόδια" και κοράλια", "ελεφαντάκια" και "μανιτάρια", "πουλιά" και καρικατούρες, "εξωτικά φυτά" και μνημειώδη πλάσματα...
Σπάνιες παρουσίες όπως δίσκοι, επίπεδοι σταλαγμίτες, εκκεντρίτες και ελικτίτες, έχουν τον ιδιαίτερο τόπο τους στο σπήλαιο και αποτελούν σημαντικούς σταθμούς της ξενάγησης. Με λίγη τύχη, ίσως να συναντήσετε έναν ευγενή μόνιμο κάτοικο του σπηλαίου, το τυφλό και κουφό δολιχόποδο.
Στην ευρύτερη περιοχή του σπηλαίου κυριαρχούν αλπικοί σχηματισμοί με τις ενότητες "φυλλιτών - χαλαζιτών" και "Τριπόλεως".
Μέσα σε ασβεστόλιθους ιουρασικής ηλικίας (195 - 145 εκατομ. χρόνων) της ενότητας "Τριπόλεως", έλαβε χώρα πριν από 3εκατ. χρόνια η σπηλαιογένεση, μετα από μια περίοδο γεωλογικών ταραχών που την διαδέχθηκε μια δραστήρια περίοδος σταγονορροής και δημιουργίας χημικών ιζημάτων.
Ο λιθοματικός διάκοσμος αποτελείται από ανθρακικό ασβέστιο σε κρυσταλλική μορφή εμπλουτισμένο με οξείδια μετάλλων του υπεδάφους που του χαρίζουν την επτάχρωμη παλέτα του...
Η έκταση του Σπηλαίου είναι 1500 τμ, χωρίζεται σε δύο επίπεδα και ο επισκέπτης το περιέρχεται με μια διαδρομή 500μ. Τα έργα αξιοποίησης του, έγιναν σε απόλυτη αρμονία με το εξωτερικό φυσικό περιβάλλον και οι εσωτερικές παρεμβάσεις χαρακτηρίστηκαν από την Εφορεία Παλαιοανθρωπολογίας - Σπηλαιολογίας ως "άριστες και στην παραμικρή τους λεπτομέρεια"
Η διαδρομή από την Νεάπολη και το περιβάλλον του Σπήλαιου είναι μια εμπειρία που υπόσχεται στον επισκέπτη αλησμόνητες εικόνες. Κατάφυτες ορεινές πλαγιές που ατενίζουν το Επιδήλιον και το Ακρωτήρι Καμήλα, γραφικά χωριά με γάργαρες πηγές και Βυζαντινούς ναούς, μεσαιωνικού πύργοι, φαράγγια με παλιούς νερόμυλους , μύθοι θρύλοι, αρχαία κληρονομιά και γαλάζια απεράντοσύνη του Μυτρώου, συνθέτουν το βασίλειο του . Στον προαύλιο χώρο του σπηλαίου το αναψυκτήριο, ένας χώρος ζεστός, φτιαγμένος με μεράκι, προσφέρει ντόπιες λιχουδιές και χαλάρωση. Σε μικρή απόσταση βρίσκεται το παμπάλαιο εκκλησάκι του Αγίου Ανδρέα, σημαδεμένο απ' τα περάσματα κουρσάρων και κατακτητών, απ' το οποίο πήρε το σπήλαιο το όνομα του. (Τηλέφωνα: 2734360100, 2734023623)

 

Ακρωτήρια

Ταίναρο

Το Ακρωτήριο Ταίναρο ή Κάβο Ματαπάς είναι το νοτιότερο άκρο της ηπειρωτικής Ελλάδας, της βαλκανικής χερσονήσου, αλλά και της ηπειρωτικής Ευρώπης μετά τη Άκρα Ταρίφα (ή Πούντα Ταρίφα) της Ανδαλουσίας (Ισπανία). Πρόκειται για το ακρωτήριο της μεσαίας νότιας χερσονήσου της Πελοποννήσου μεταξύ του Λακωνικού και του Μεσσηνιακού κόλπου.

Σε μικρό και απομονωμένο σπήλαιο του Ταινάρου αναφέρεται η ύπαρξη νεκρομαντείου του Ποσειδώνα ή ψυχοπομπείου τόσο από τον Παυσανία, όσο και από τον Πλούταρχο. Στην ευρύτερη θαλάσσια περιοχή έγινε η Ναυμαχία του Ταινάρου τον Μάρτιο του 1941.

Στους φυσικούς βράχους του ακρωτηρίου εδράζεται, πάνω σε πλάτωμα, ορθογώνιο λιθόκτιστο κτήριο όπου και φέρεται ο ομώνυμος και σπουδαίος φάρος πελαγοδρομίας. Όλη η περιοχή πέριξ του ακρωτηρίου που αποτελεί άκρα μιας μικρότερης επιμέρους χερσονησίδας ονομάζεται Ακρωταινάρια.

Το όνομά του οφείλεται στον επώνυμο μυθικό ήρωα και οικιστή Ταίναρον, γιο του Δία που έκτισε την ομώνυμη πόλη Ταίναρο επί του ισθμού της Ακρωταινάριας χερσονήσου. Το ακρωτήριο Ταίναρο στην αρχαιότητα λεγόταν και "Ποσείδιον", ενώ από την εποχή της Φραγκοκρατίας αναφέρεται και ως "Κάβο Ματαπάς", (αγνώστου ετυμολογίας), όπου και συνεχίζει με το ίδιο όνομα να φέρεται σε πολλούς ξένους ναυτικούς χάρτες.

Μαλέας

Το Ακρωτήριο Μαλέας, ή Κάβο Μαλιάς, ή Καβομαλιάς, (Akra Maleas or Kavo Malias), βρίσκεται στα νοτιοανατολικά της Πελοποννήσου στο Νομό Λακωνίας, όπου και απολήγει η χερσόνησος της Επιδαύρου Λιμηράς, (γεωγραφικό στίγμα: φ = 36° 26΄10΄΄ Β. και λ = 23° 11΄58΄΄ Α.). Είναι το δεύτερο νοτιότερο σημείο της ηπειρωτικής Ελλάδας, μετά το ακρωτήριο Ταίναρο.

Στην αρχαιότητα ήταν σημαντικό ναυτικό πέρασμα. Ωστόσο οι συχνές εναλλαγές του καιρού («αντίπνοια»), προκαλούσαν πολλά προβλήματα ιδίως με τους έντονους τοπικούς ριπαίους ανέμους που παρατηρούνται και σήμερα. Γνωστή και η παροιμία - έκφραση των αρχαίων Ελλήνων, που αναφέρει ο Στράβων: «Μαλέαν δε κάμψας, επιλάθου των οίκαδε» (= αν αποφασίσεις να περάσεις τον Μαλέα ξέχνα πως έχεις οικογένεια). Όπως έχει καταγράψει ο Πολύβιος, ο φόβος των τρικυμιών, αλλά και των εκεί πειρατών είχε επιβάλλει στους εκ της Ιταλίας Αφρικής και Ασίας εμπόρους να μη χρησιμοποιούν «της Μαλέας» τον περίπλου αλλά να διακομίζουν τα εμπορεύματά τους μέσω Ισθμού της Κορίνθου. Επίσης και ο Στράβων το ονομάζει στο πληθυντικό του θηλυκού τύπου «αι Μαλεαί». Επίσης ο Παυσανίας τονίζει την ύπαρξη δύο αρχαίων ιερών στη περιοχή του «ανεμόπληκτου» ακρωτηρίου, δυτικά, εκείνο προς τιμή του Ποσειδώνος (προς τον Λακωνικό Κόλπο) και ανατολικά, εκείνο του Απόλλωνα (προς το Μυρτώο Πέλαγος).
Στα τέλη του 18ου αιώνα υπήρχε στο Ακρωτήριο του Μαλέα ερημοκκλήσιο προς τιμή των Ταξιαρχών, του οποίου ο ερημίτης σήμαινε τη μικρή καμπάνα κάθε φορά που έβλεπε να διέρχεται κοντά κάποιο ιστιοφόρο προκειμένου να τον εφοδιάσουν με τρόφιμα, που πρόθυμα γινόταν όταν βεβαίως οι καιρικές συνθήκες επέτρεπαν «καθαίρεση λέμβου», εξ ου και η τότε ονομασία του "Κάβο Σαντάτζελο".

Στη σύγχρονη εποχή το ακρωτήριο Μαλέας ίσως είναι το σημαντικότερο ελληνικό ακρωτήριο στο οποίο γίνονται αλλαγές πορειών πλοίων που κατευθύνονται από Δυτική Μεσόγειο προς Πειραιά, Θεσσαλονίκη, Δαρδανέλια, Τουρκία, Βουλγαρία, Ρουμανία, Ρωσία, Γεωργία, Αρμενία και αντίστροφα. Έτσι δεν έχασε τη μεγάλη σημασία του για τη ναυσιπλοΐα, αφού τα σκάφη που χρησιμοποιούν τη Διώρυγα της Κορίνθου για να περάσουν από το Ιόνιο στο Αιγαίο πέλαγος (και αντίθετα) είναι ελάχιστα σε σχέση με αυτά που περνούν το ακρωτήρι ανατολικά της Ελαφονήσου.

 

Nησιά

Ελαφόνησος

Η Ελαφόνησος βρίσκεται στο νοτιοανατολικό άκρο της Πελοποννήσου με έκταση 19 τετραγωνικά χιλιόμετρα και απόσταση μόνο 570 μέτρα από την απέναντι Πελοποννησιακή ακτή της Πούντας που μαζί με άλλα 3 τετραγωνικά χιλιόμετρα γης στην Λακωνία αποτελούν την Κοινότητα Ελαφονήσου.

Η Ελαφόνησος ανήκει στον Νομό Λακωνίας, στα 3,7 ναυτικά μίλια ανατολικά της βρίσκεται η Νεάπολη, έδρα του Δήμου Βοιών που μαζί με τα υπόλοιπα χωριά στο νοτιοανατολικό άκρο της Πελοποννήσου, την Ακρα Μαλέα, αποτελούν τα Βάτικα. Στα 4,5 ναυτικά μίλια από το Ακρωτήρι του Φράγκου, νότια, βρίσκονται τα Κύθηρα (Τσιρίγο)

Ο πληθυσμός του νησιού είναι μερικές εκατοντάδες κάτοικοι τον χειμώνα οι οποίοι το καλοκαίρι σχεδόν διπλασιάζονται. Επίσης το νησί είναι πόλος έλξης χιλιάδων τουριστών με κορύφωση τους μήνες, Ιούλιο και Αύγουστο, όπου οι διανυχτερεύσεις ξεπερνούν τις 5.000 και οι διελεύσεις αυτοκινήτων καθημερινά φθάνουν και ξεπερνούν τις 1.600.

Το σημερινό της όνομα η Ελαφόνησος το αντλεί, σύμφωνα με έρευνα των Κρούπη Ηλία & Σταμούλη Ιακώβου από το πλούσιο κυνήγι που υπήρχε στην περιοχή από την αρχαιότητα καθώς όπως αναφέρεται και από τον Παυσανία πολλά ήταν τα αρχαία ιερά της Θεάς Αρτεμης στην περιοχή, και πιο συγκεκριμένα λόγο της ύπαρξης πλήθους ελαφιών κόκκινου χρώματος (CERVI). Σύμφωνα και με Βενετσιάνικους χάρτες του 15ου αιώνα η Ελαφόνησος αποτυπώνετε ως CERVI "τσέρβι" και τα Κύθηρα ως CERIGO "τσερίγκο" (όνομα που οι ντόπιοι χρησιμοποιούν ως και σήμερα για τα Κύθηρα (Τσιρίγο), κάτι που δεν έγινε και με το όνομα "Τσέρβι" για την Ελαφόνησο καθώς δεν κατοικούταν τότε).

Τέλος το απέναντι χωριό Βιγκλάφια μαρτυρά με το όνομα του την αλήθεια αυτή (ΒΙΓΚΛΑ - ΕΛΑΦΙΑ) καθώς από κει, απλώνεται μπροστά μας πεντακάθαρα όλος ο κάμπος ως την Ελαφόνησο μαζί με την λιμνοθάλασσα Στρογγύλη. Ως φυσικό παρατηρητήριο λοιπόν των κόκκινων μικρόσωμων αυτών Ελαφιών δεν θα μπορούσε παρά να αποδοθεί αυτό το τοπωνύμιο. Η άποψη αυτή ενισχύεται σημαντικά παρατηρώντας το άγαλμα της Θεάς Αρτεμης στο μουσείο του Λούβρου (προερχόμενο από την Λακωνία) όπου κρατά στο ένα χέρι τα βέλη της και στο άλλο ένα μικρόσωμο τέτοιο ελάφι.

Κρανάη

Κρανάη ή Μαραθονήσι: ΝΑ της πόλης του Γυθείου βρίσκεται το κατάφυτο νησάκι της Κρανάης, που το 1898 ενώθηκε με την ξηρά με τεχνικό κρηπίδωμα. Εδώ κατέφυγαν ο Πάρις και η Ωραία Ελένη, σύμφωνα με αναφορά του Ομήρου, φεύγοντας δε, σύμφωνα με την παράδοση, ο Πάρις ξέχασε το κράνος του. Έτσι μέχρι και σήμερα το νησάκι ονομάζεται Κρανάη.

Η Κρανάη κατοικήθηκε από τη Νεολιθική εποχή και ήταν σημαντική τοποθεσία κατά τη Μυκηναϊκή περίοδο, ενώ είχαν δημιουργηθεί και εργαστήρια κατεργασίας της Πορφύρας. Στους νεότερους χρόνους από το μυρωδικό φυτό μάραθος που βλάστανε στο νησί, ονομάσθηκε Μαραθονήσι και αυτή την ονομασία έφερε το Γύθειο κατά τους προεπαναστατικούς χρόνους.

Κατοικήθηκε από τη ξακουστή οικογένεια των Γρηγοράκηδων. Με πρωτοβουλία του τρίτου Μπέη της Μάνης, Τζανέτμπεη, και των τριών γιων του, αναπτύχθηκε ως έδρα του Μπέη, παράλληλα με το Μαυροβούνι.

Σήμερα στη Κρανάη δεσπόζει με τη παρουσία του ο παραδοσιακός πύργος του Τζαννετάκη Γρηγοράκη, που κτίστηκε το 1829 και στεγάζει το Ιστορικό και Εθνολογικό Μουσείο της Μάνης.

Στο νησάκι βρίσκεται φάρος, ύψους 23μ., που κατασκευάσθηκε το 1873 από μάρμαρο του Ταινάρου.

Εκδηλώσεις

Το πρόγραμμα αποκριάτικων εκδηλώσεων ανακοίνωσε ο Δήμος Μονεμβασίας, καλώντας μικρούς και μεγάλους να συμμετέχουν σε ένα πολύχρωμο ξεφάντωμα σε διαφορετικά…
Η Κουμαντάρειος Πινακοθήκη Σπάρτης γιορτάζει τα 40 χρόνια λειτουργίας της και παρουσιάζει την επετειακή περιοδική έκθεση ΛΑΚΩΝΕΣ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣαπό τις συλλογές της…
30 Σεπτεμβρίου ~ 1 Οκτωβρίου 2023 Ο αγώνας ΣΠΑΡΤΑΘΛΟΝ είναι ένας ιστορικός υπερμαραθώνιος που λαμβάνει χώρα στο τέλος του Σεπτέμβρη κάθε…
Το διήμερο 5 & 6 Σεπτεμβρίου Για ακόμα μια χρονιά ο κήπος του Αρχαιολογικού Μουσείου Σπάρτης θα αποτελέσει έναν ιδιαίτερο καλλιτεχνικό…

Ημερήσιες διαδρομές

Το απόλιθωμένο Φοινικόδασος της παράλιας ζώνης του Αγίου Νικολάου συμπεριλαμβάνεται στον Άτλαντα των Γεωλογικών Μνημείων του Αιγαίου και αξιώνει σήμερα…
Το Γεωργίτσι είναι ένα χωριό του νομού Λακωνίας σε υψόμετρο 970 m, που εκτείνεται στην βορειοανατολική πλευρά του όρους Ταΰγετος…
Στην Μονεμβάσια συνυπάρχουν: η μοναδική γεωμορφία του βράχου μαζί με τα ανθρώπινα τεχνικά οχυρωματικά έργα. Έτσι, σαν πλωτό φρούριο, βρέθηκε…
Οι Καρυές είναι ένα παραδοσιακό χωριό, χτισμένο στους πρόποδες του Πάρνωνα και πλημμυρισμένο από καστανιές και καρυδιές. Βρίσκεται στην βορειοανατολική…
Νοσοκομεία Γενικό Νοσοκομείο Σπάρτης Το Γενικό Νοσοκομείο Σπάρτης είναι ένα από τα μεγαλύτερα νοσοκομεία της διοικητικής περιφέρειας Πελοποννήσου, μαζί με τα…

greenpeace wwf   unicef   giatroi kosmoy msf     hamogelo